Dekret o heroiczności cnót kard. Hlonda

Hlond (2).jpg

 

Stolica Apostolska podpisała dekret o heroiczności cnót kardynała Augusta Hlonda. To znaczący krok w procesie beatyfikacyjnym, który rozpoczął się 9 stycznia 1992 roku.

 

Tekst: Marta Tomczyk-Maryon

 

Kard. Hlond (1881-1948) urodził się na pograniczu Brzęczkowic i Mysłowic. Jego rodzice mieli dwanaścioro dzieci, z których czworo poszło na służbę Bożą. August jako dwunastoletni chłopiec udał się ze starszym bratem do Turynu. Śluby zakonne złożył w zgromadzeniu księży salezjanów w roku 1897. Na Uniwersytecie Gregoriańskim uzyskał doktorat z filozofii. Po powrocie do Polski pełnił m.in. obowiązki wychowawcy w zakładzie salezjańskim w Oświęcimiu.

Po otrzymaniu święceń kapłańskich w roku 1905 został kapelanem w zakładzie wychowawczym dla chłopców Lubomirskiego w Krakowie, a następnie dyrektorem placówki salezjańskiej w Przemyślu. W tym czasie uzupełniał również swe studia z zakresu literatury polskiej na Uniwersytecie w Krakowie i we Lwowie. W roku 1909 został przeniesiony do Wiednia, gdzie przez ponad 10 lat był prowincjałem nowo utworzonej prowincji - obejmowała ona Austrię, Węgry oraz część Niemiec.

W Wiedniu w roku 1919 spotykał i zaprzyjaźnił się z papieskim przedstawicielem Monsignorem Achille Ratti, który w niedługim czasie został papieżem Piusem XI.

W toku 1922 kard. Hlond został nominowany administratorem apostolskim dla Górnego Śląska -  górnośląskiej części diecezji wrocławskiej, która przypadła Polsce po plebiscycie.

Trzy lata później po zatwierdzeniu przez papieża nowej organizacji terytorialnej Kościoła w Polsce, został pierwszym biskupem diecezji katowickiej. W roku 1926 został arcybiskupem gnieźnieńskim i poznańskim oraz prymasem Polski.  20 czerwca 1927 został przez papieża Piusa XI kreowany kardynałem.

Kardynał Hlond uporządkował wiele spraw w polskim Kościele, np. dotyczących administracji lub życia zakonnego: zorganizował Braci Serca Jezusowego i sprowadził do Poznania dominikanów. Pracował również na rzecz aktywizacji polskiego laikatu, wspierając Akcję Katolicką.

Kard. Hlond zrobił wiele dobrego na rzecz Polonii, tworząc w roku 1932 razem z ks. Ignacym Posadzym Towarzystwo Chrystusowe dla Polonii Zagranicznej, które miało w sposób szczególny służyć rodakom mieszkającym poza granicami Ojczyzny.

W czasie II wojny światowej pracował na rzecz Polski poza jej granicami, zbierał materiały o prześladowaniach narodu polskiego i Kościoła, a następnie przekazywał je opinii światowej. Organizował również pomoc materialną dla Polaków. W roku 1944 został aresztowany przez gestapo i internowany w Paryżu, a potem w klasztorach francuskim Bar-le-Duc i westfalskim Wiedenbrück. W tym czasie był nakłaniany przez nazistów do podpisania odezw propagandowych do Polaków w zamian za uwolnienie. Odrzucił te propozycje, oskarżając równocześnie Hitlera o spowodowanie tragedii narodu polskiego.

Po wojnie wrócił do Polski, aby w nowych, trudnych warunkach historycznych organizować Kościół.  W 1946 otrzymał nominację na arcybiskupa warszawskiego, rezygnując jednocześnie z urzędu arcybiskupa poznańskiego. Za jego namową papież Pius XII powołał Stefana Wyszyńskiego na prymasa Polski.

8 września 1946 w Częstochowie kard. Hlond ogłosił Akt Poświęcenia Narodu Polskiego Niepokalanemu Sercu Maryi.

Zmarł 22 października 1948.  Okoliczności jego śmierci budzą wątpliwości, niektórzy historycy stawiają hipotezę o możliwym otruciu przez ówczesne służby bezpieczeństwa i postulują przebadanie tej sprawy.

Kardynał został pochowany w podziemiach archikatedry św. Jana w Warszawie. Jego serce znajduje się w katedrze gnieźnieńskiej w kaplicy Łubieńskich.  W marcu 2006 dokonano uroczystej translacji jego szczątków z podziemi warszawskiej archikatedry do kaplicy św. Jana Chrzciciela w lewej nawie świątyni.