Powołanie nowych kardynałów

tcf507e4.jpg

Papież Franciszek i kardynałowie przybywają na uroczystość konsystorza, aby mianować 14 nowych kardynałów w Bazylice św. Piotra w Watykanie, 28 czerwca 2018 r. REUTERS / Tony Gentile

 

Podczas zwyczajnego konsystorza, który odbył się 28 czerwca Papież włączył do Kolegium Kardynalskiego 14 nowych kardynałów. Jednym z nich jest abp. Konrad Krajewski, pełniący funkcję papieskiego jałmużnika.

 

Kolegium Kardynalskie liczy obecnie 226 członków; 125 z nich ma prawa wyborcze.

 

Kim są nowo wybrani kardynałowie i skąd pochodzą?

Louis Raphaël I Sako (ur. 1948) pochodzi z miasta Zakho położonego w pobliżu granicy iracko-tureckiej. Święcenia przyjął 1 czerwca 1974 jako kapłan chaldejskiej archieparchii (archidiecezji) mosulskiej. Pracował duszpastersko w swoim Kościele, był  także katechetą, mimo początkowych sprzeciwów władz w Bagdadzie. 24 października 2002 Synod Biskupów Chaldejskich wybrał go na arcybiskupa Kirkuku (sakrę elekt przyjął 27 września następnego roku).

W sierpniu 2009 roku i na początku muzułmańskiego miesiąca postu – ramadanu wraz z innymi przywódcami religijnymi Iraku, abp Sako wezwał mieszkańców kraju do pokoju, pojednania narodowego i zakończenia przemocy. Podkreślił przy tym, że apel ten jest „gestem solidarności z naszymi braćmi muzułmanami” i że „jako bracia i dzieci tego samego Boga musimy szanować się i współpracować dla dobra narodu i naszego kraju”. Zaznaczył też, że Irak potrzebuje pojednania i dialogu.tcf50279.jpg

28 stycznia 2013 Synod Biskupów Chaldejskich, obradujący w Rzymie, wybrał ówczesnego arcybiskupa Mosulu na nowego patriarchę Babilonii i głowę tego wschodniego Kościoła katolickiego. Decyzję tę potwierdził Benedykt XVI, udzielając elektowi 1 lutego tegoż roku tzw. „communio ecclesiastica”, czyli „wspólnoty kościelnej”.

Patriarcha wielokrotnie i przy różnych okazjach potępiał zbrodnie ekstremistów muzułmańskich, zwłaszcza z tzw. Państwa Islamskiego (ISIS) oraz bronił wypędzanych i mordowanych przez nich chrześcijan na tych ziemiach. Jednocześnie krytykował państwa zachodnie, zarzucając im niewystarczające przeciwdziałanie islamistom, a nawet bierność w obliczu cierpień wyznawców Chrystusa i innych mniejszości religijnych i etnicznych. Oskarżył nawet Stany Zjednoczone o doprowadzenie do obecnej sytuacji w Iraku, mówiąc, że wbrew ich twierdzeniom, jakoby chciały wprowadzić w tym kraju demokrację i dobrobyt, w rzeczywistości w ciągu 10 lat sytuacja tam się zdecydowanie pogorszyła. Według patriarchy USA pośrednio popierały terrorystów ISIS.

Abp Sako ostro krytykował również kraje i organizacje muzułmańskie, zarzucając im, że nie pomagają cierpiącym chrześcijanom i nie robią prawie nic, aby powstrzymać i przeciwstawić się ekstremistom.

Zwierzchnik katolików chaldejskich musiał też stawiać czoła poważnym problemom w łonie swego Kościoła, np. w październiku 2014 zawiesił w czynnościach 10 kapłanów za ucieczkę z Iraku za odmowę powrotu do porzuconych i pozostawionych na pastwie losu współwyznawców. Gdy ukarani w ten sposób duchowni, mieszkający w większości w Stanach Zjednoczonych, poprosili Papieża Franciszka o interwencję a ten w styczniu 2015 zezwolił im na pozostanie w tym kraju, patriarcha sprzeciwił się tej decyzji i ponownie zażądał ich powrotu do Iraku.

Papież Franciszek z nowo wybranym kardynałem Louisem Raphaelem I Sako z Iraku podczas ceremonii konsystorza,

w Bazylice św. Piotra w Watykanie, 28 czerwca 2018 r. REUTERS / Tony Gentile/Scanpix

 

Patriarcha ma szereg ważnych nagród i odznaczeń kościelnych i świeckich, m.in. tytuł „Defensor Fidei” (Obrońca Wiary) oraz Międzynarodową Nagrodę Pax Christi. Jest poliglotą: zna języki syriacki, niemiecki, francuski, angielski, włoski i arabski.

 

Abp Luis Francisco Ladaria Ferrer (ur. 1944) pochodzi z miejscowości Manacor na Majorce. Ukończył wydział prawa Uniwersytetu Madryckiego, po czym wstąpił do Towarzystwa Jezusowego (jezuitów). Święcenia kapłańskie przyjął 29 lipca 1973. Ukończył studia na Papieskim Uniwersytecie Comillas w Madrycie i Wyższej Szkole Filozoficzno-Teologicznej św. Jerzego we Frankfurcie nad Menem. W 1975 uzyskał doktorat z teologii na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim i został profesorem teologii dogmatycznej na uniwersytecie Comillas. W 1984 stanął na czele wydziału teologicznego na Gregorianum, a później był wicerektorem tej uczelni. W latach 1992-97 był członkiem Międzynarodowej Komisji Teologicznej, a od 2004 do 2008 jej sekretarzem generalnym. Ponadto od 1995 był konsultorem Kongregacji Nauki Wiary. W sierpniu 2016 roku przewodniczył komisji ustanowionej przez Papieża Franciszka w celu przestudiowania kwestii diakonatu kobiet. 1 lipca 2017 roku Papież mianował go prefektem Kongregacji Nauki Wiary.

Abp Angelo De Donatis (ur. 1954) pochodzi z Włoch, z rejonu Apulia. Święcenia kapłańskie przyjął 12 kwietnia 1980. Ukończył studia filozoficzne na papieskim Uniwersytecie Laterańskim oraz uzyskał kościelny licencjat z teologii moralnej na papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. Początkowo pracował duszpastersko, a następnie był kierownikiem duchowym w seminarium rzymskim. Przez kilka lat był proboszczem parafii św. Marka na Kapitolu w centrum Wiecznego Miasta, którą przekształcił w ośrodek duchowości. Jest cenionym rekolekcjonistą poświęcającym się szczególnie formacji kapłańskiej. 14 września 2015 został mianowany biskupem pomocniczym diecezji rzymskiej, otrzymując stolicę tytularną Motula. Sakrę biskupią przyjął z rąk Papieża Franciszka 9 listopada 2015 roku. 26 maja 2017 Ojciec Święty mianował go wikariuszem generalnym dla diecezji rzymskiej oraz jednocześnie archiprezbiterem bazyliki św. Jana na Lateranie.

Abp Angelo Becciu (ur. 1948) pochodzi z Pattada na Sardynii. Święcenia kapłańskie przyjął 27 sierpnia 1972 roku. Należy do prezbiterium diecezji Ozieri. Uzyskał doktorat z prawa kanonicznego. 1 maja 1984 podjął pracę w służbach dyplomatycznych Stolicy Apostolskiej, w tym w Republice Środkowoafrykańskiej, Sudanie, Nowej Zelandii, Liberii, Wielkie Brytanii i USA. 15 października 2001 Jan Paweł II mianował go nuncjuszem w Angoli, gdzie w marcu 2009 gościł Benedykta XVI. Od 23 lipca 2009  był papieskim przedstawicielem na Kubie.

tcf51e6c.jpg

Papież Franciszek błogosławi nowo wybranego kardynała Konrada Krajewskiego podczas ceremonii konsystorza w watykanie, 28 czerwca 2018. Zdjęcie: REUTERS/Tony Gentile/Scanpix

 

Abp Konrad Krajewski (ur. 1963). W 1982 wstąpił do miejscowego Wyższego Seminarium Duchownego. W 1988 roku uzyskał magisterium z teologii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i tego samego roku, 11 czerwca przyjął święcenia kapłańskie z rąk ówczesnego biskupa łódzkiego Władysława Ziółka. Przez dwa lata pracował duszpastersko w swojej diecezji. W 1990 roku podjął studia w zakresie liturgiki na Papieskim Instytucie Liturgicznym „Anselmianum”, gdzie uzyskał w 1993 roku kościelny licencjat. W 1995 obronił doktorat z teologii ze specjalizacją w dziedzinie liturgiki na Papieskim Uniwersytecie św. Tomasza z Akwinu „Angelicum”.

Po powrocie z Rzymu w 1995 był ceremoniarzem abp. Władysława Ziółka oraz wykładowcą liturgiki i dyrektorem biblioteki Wyższego Seminarium Duchownego w Łodzi. W 1997 podczas wizyty Jana Pawła II w Polsce zajmował się przygotowaniem liturgicznym wszystkich stacji. Od tegoż roku był prefektem swego dawnego Seminarium Duchownego w Łodzi, a 1 października 1998 podjął pracę w Urzędzie Papieskich Celebracji Liturgicznych. Od 12 maja 1999 do czasu mianowania go szefem Urzędu Dobroczynności Apostolskiej do 3 sierpnia 2013 roku był ceremoniarzem papieskim. Sakrę biskupią przyjął 17 września 2013 w bazylice watykańskiej.

Był bliskim współpracownikiem św. Jana Pawła II. Pełniąc swoje odpowiedzialne zadania obecny kardynał-nominat udzielał się także duszpastersko, troszcząc się szczególnie o najuboższych i bezdomnych.

Szczególną troską otacza bezdomnych skupiających się w okolicach Watykanu i imigrantów. Na wieść o rodzinie Syryjczyków, którym urodziło się właśnie dziecko, arcybiskup bez wahania odstąpił im swoje watykańskie mieszkanie, a sam przeniósł się do swego biura. Wyjaśnił, że swoje zachowanie uważa za coś najzwyklejszego. „Wielu kapłanów na całym świecie postępuje tak samo i to nie od dzisiaj” - dodał jałmużnik papieski. Wyjaśnił, że miłosierdzie i dzielenie się „należy do kodu genetycznego Kościoła” i dodał: „Nie mam rodziny, jestem zwykłym kapłanem, odstąpienie mieszkania nic mnie nie kosztuje”.

10 maja 2011 Benedykt XVI mianował go substytutem ds. ogólnych w Sekretariacie Stanu. Od 4 lutego 2017 jest też papieskim delegatem przy Zakonie Maltańskim.

Abp Joseph Coutts (ur. 1945) pochodzi z Indii z Amritsary. 9 stycznia 1971  w Lahaurze otrzymał święcenia kapłańskie. Został skierowany na studia uzupełniające do Rzymu, a następnie był wykładowcą filozofii w Wyższym Seminarium Duchownym Chrystusa Króla w Karaczi. 5 maja 1988 został mianowany biskupem koadiutorem diecezji Hajdarabad. Sakrę biskupią przyjął 16 września tegoż roku. Pełnię rządów w diecezji objął 1 września 1990. 27 czerwca 1998 został mianowany ordynariuszem diecezji Fajsalabad, a 25 stycznia 2012 arcybiskupem metropolitą Karaczi. W 2007 Katolicki Uniwersytet w Eichstätt-Ingolstadt w Niemczech przyznał mu Nagrodę Shalom za jego zaangażowanie w dialog międzyreligijny w Pakistanie.

Bp António Augusto dos Santos Marto (ur. 1947) pochodzi z Tronco w Portugalii.  Studiował w seminariach w Vila Real oraz w Porto. Uzyskał ponadto tytuł doktora teologii na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Święcenia kapłańskie otrzymał 7 listopada 1971. Pracował w seminarium w Porto, w którym był m.in. prefektem. 10 listopada 2000 roku Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym Bragi, ze stolicą tytularną Bladia. Sakrę biskupią przyjął 11 lutego 2001. W 2004 roku był mianowany biskupem ordynariuszem Viseu, a w 2006 został przeniesiony na stolicę biskupią Leiria-Fátima. W latach 2008-2011 był i ponownie od 2014 jest wiceprzewodniczącym Konferencji Episkopatu Portugalii.

Abp Pedro Ricardo Barreto Jimeno SJ (ur. 1944) pochodzi z Limy.  W roku 1961 wstąpił do nowicjatu księży jezuitów. W latach 1967-1972 studiował na jezuickim wydziale filozoficznym w Alcalá de Henares w Hiszpanii. Następnie studiował teologię w Limie. Święcenia kapłańskie przyjął 18 grudnia 1971 w Towarzystwie Jezusowym. Był rektorem seminarium Najświętszego Serca Jezusowego, a także członkiem komitetu ds. laikatu, rady kapłańskiej i kolegium konsultorów diecezji Callao. W 2000 został wikariuszem generalnym tamtejszego biskupa. 21 listopada 2001 roku św. Jan Paweł II mianował go wikariuszem apostolskim Jaén i biskupem tytularnym Acufida. Sakrę przyjął 1 stycznia 2002 roku. 17 lipca 2004 Papież mianował go arcybiskupem Huancayo. Był przewodniczącym komisji episkopatu ds. działań społecznych, przewodniczącym wydziału ds. sprawiedliwości i solidarności Latynoamerykańskiej Rady Biskupiej (CELAM). W latach 2006-2009 był zastępcą sekretarza generalnego, a w latach 2012-2015 wiceprzewodniczącym episkopatu Peru. Jest znany jako bojownik o prawa ludności autochtonicznej. W 2015 roku utworzył Panamazońską Sieć Kościelną.

Abp Désiré Tsarahazana, (ur. 1954) pochodzi z Bessona Antindra na terenie archidiecezji Antsiranana.  Uczył się w niższych seminariach duchownych w Mahajandze i Antsirananie. Studiował w wyższym seminarium duchownym w miejscowości Ambatoroka w archidiecezji Antananarivo. Święcenia kapłańskie przyjął 28 września 1986 roku. Był wikariuszem dystryktu duszpasterskiego Mananara-Nord (1988-89), rektorem seminarium propedeutycznego w swej rodzinnej archidiecezji, wychowawcą i wykładowcą w tamtejszym niższym seminarium duchownym, sekretarzem koordynatorem ds. księży oraz kapelanem żandarmerii (1990-99). Od 2000 kontynuował studia teologiczne na Uniwersytecie Katolickim w Lyonie we Francji. Tam zastała go papieska nominacja na biskupa diecezji Fenoarivo Atsinanana. Sakrę biskupią przyjął 18 lutego 2001.  Siedem lat później został przeniesiony do diecezji Toamasina - od 2010 jest jej arcybiskupem metropolitą. Od roku 2012 przewodniczy Konferencji Biskupiej Madagaskaru.

Abp Giuseppe Petrocchi (ur. 1948) pochodzi z Venagrande w gminie Ascoli. Od 1967 zdobywał formację kapłańską w Papieskim Wyższym Seminarium Rzymskim, jednocześnie studiując na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim (filozofia i teologia), a następnie także na Uniwersytecie w Maceracie (filozofia) i Uniwersytecie Państwowym w Rzymie (psychologia). Święcenia kapłańskie przyjął 15 września 1973 roku. Był m.in. duszpasterzem młodzieży w Ascoli Piceno, nauczycielem religii w państwowym liceum naukowym, dyrektorem diecezjalnego ośrodka powołaniowego, głównym animatorem diecezjalnego ruchu Dzieło Maryi, nauczycielem filozofii, pedagogiki i psychologii w państwowym liceum klasycznym, proboszczem w Cerreto di Venarotta, Trisungo, redaktorem naczelnym biuletynu diecezjalnego (1991-98). W lutym 1998 został proboszczem parafii świętych Piotra i Pawła w Ascoli Piceno. W czerwcu tego samego roku Jan Paweł II mianował go biskupem diecezji Latina-Terracina-Sezze-Priverno. Sakrę biskupią przyjął 20 września tegoż roku. W roku 2013 Franciszek mianował go arcybiskupem metropolitą Aquili. Mówi po francusku, angielsku, niemiecku i hiszpańsku.

Abp Thomas Aquinas Manyo Maeda (ur. 1949) pochodzi z Kami-Goto koło Nagasaki. Święcenia kapłańskie przyjął 19 marca 1975. Był wikariuszem i proboszczem parafii, wydawcą biuletynu diecezjalnego, szefem diecezjalnej komisji ds. środków przekazu i wikariuszem sądowym diecezji Nagasaki. Od 2006 pełnił funkcję sekretarza generalnego Konferencji Biskupów Katolickich Japonii. W 2011 Benedykt XVI mianował go biskupem Hiroszimy. Sakrę biskupią przyjął 23 września tegoż roku. W sierpniu 2014 r. Ojciec Święty mianował go arcybiskupem Osaki. Od 2016  jest wiceprzewodniczącym Konferencji Biskupów Katolickich Japonii.

tcf525a2.jpg

Papież Franciszek i Emerytowany Papież Benedykt XVI spotkali się z 14 nowymi kardynałami po ceremonii konsygnacyjnej w Watykanie, 28 czerwca 2018 r.  Zdjęcie: Vatican Media REUTERS/Scanpix

 

Abp Sergio Obeso Rivera (ur. 1931) pochodzi z Xalapa w Meksyku. W roku 1944 wstąpił do seminarium duchownego, a po jego ukończeniu kontynuował studia na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, uzyskując licencjat z filozofii i doktorat z teologii. 31 października 1954 również w Wiecznym Mieście przyjął święcenia kapłańskie, po czym wrócił do kraju i do 1971 pracował tam duszpastersko, nauczał i był ojcem duchownym w swym dawnym seminarium a także udzielał się jako kapelan sióstr. 30 kwietnia 1971 Paweł VI mianował go biskupem diecezji Papantla (również w stanie Veracruz); sakrę nominat przyjął 29 czerwca tegoż roku. 18 stycznia 1974 papież powołał go na arcybiskupa-koadiutora Xalapa, a gdy ówczesny metropolita tego miasta zmarł, 12 marca 1979 abp Obeso objął po nim rządy w tej archidiecezji. W latach 1982-88 był przez dwie kadencje przewodniczącym Meksykańskiej Konferencji Biskupiej (CEM), po czym raz jeszcze wybrano go na to stanowisko na lata 1995-97. Piastował też szereg innych odpowiedzialnych urzędów w łonie episkopatu swego kraju. 10 kwietnia 2007, mając ponad 75 lat, ustąpił z urzędu rządcy swej ojczystej archidiecezji.

Bp Toribio Ticona Porco (ur.1937) pochodzi z miasta Atocha w Boliwii. Przed wstąpieniem do seminarium duchownego pracował jako górnik, aby pomóc materialnie rodzinie. Ostatecznie jednak ukończył filozofię i teologię w seminarium w Sucre i 29 stycznia 1967 przyjął święcenia jako kapłan prałatury Corocoro. Uzupełniał następnie studia w Instytucie Duszpasterskim Latynoamerykańskiej Rady Biskupiej (CELAM) i 2-letnie studium duszpasterstwa katechetycznego przy Ośrodku „Lumen Vitae” w Brukseli.

5 kwietnia 1986 Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym diecezji Potosí (sakrę nominat przyjął 31 maja tegoż roku) a 4 czerwca 1992 przeniósł go na stanowisko prałata Corocoro. Z urzędu bp Ticona ustąpił 10 lat później - 29 lipca 2012. Jako kapłan i biskup posługiwał się w swej posłudze duszpasterskiej językami hiszpańskim i quechua, a już w Corocoro nauczył się w stopniu komunikatywnym wszystkich używanych tam języków indiańskich.

Abp Aquilino Bocos Merino (ur.1938) pochodzi z Canillas de Esgueva koło Valladolid. Po ukończeniu seminariów klaretyńskich złożył w tym zgromadzeniu w 1956 śluby zakonne i w 1963 przyjął święcenia kapłańskie. Ma za sobą studia na Uniwersytecie Papieskim w Salamance i dyplom z psychologii klinicznej. W latach 1964-67 był kierownikiem duchowym Wyższego Kolegium Maronickiego w Salamance, w okresie 1967-80 piastował podobne stanowisko w Teologacie Klaretyńskim; wykładał też w różnych ośrodkach nauczania swego zgromadzenia. Był dyrektorem przeglądu zakonnego „Vida Religiosa”, współzałożycielem Instytutu Teologicznego Życia Zakonnego w Madrycie i dyrektorem tamtejszej Szkoła „Regina Apostolorum”.

W latach 1980-85 pełnił funkcję prowincjała misjonarzy klaretynów w Kastylii, a w latach 1985-91 - radcy generalnego swego zgromadzenia. Od 1991 przez dwie kadencji pełnił urząd przełożonego generalnego tej wspólnoty zakonnej. W tym okresie był także przez dwie kadencje członkiem Unii Wyższych Przełożonych Zakonnych.

W 1994 uczestniczył w Synodzie Biskupów nt. życia konsekrowanego oraz w dwóch zebraniach specjalnych przygotowawczych do zgromadzeń Synodu - dla Europy (1999) i w 2002. jest autorem wielu książek i artykułów w różnych czasopismach.

(na podst. eKAI.pl)