Odnowa w Duchu Świętym i charyzmaty

DSC_0593 (2).JPG

 

Dar języków, czyli modlitwa nazywana modlitwą serca, w której nie używa się zwykłego języka, słów, ale najczęściej sylab. To jeden z powszechnie doświadczanych darów w grupach charyzmatycznych.

 

Tekst i zdjęcia: Marta Tomczyk-Maryon

 

Jak to się zaczęło

Początki Ruchu Odnowy w Duchu Świętym sięgają lat 60. XX wieku, kiedy nastąpiło widoczne ożywienie charyzmatyczne w wielu krajach. Świadectwo Chrztu w Duchu Świętym jest ważnym elementem ruchu zielonoświątkowców. Jednak odniósł się do niego również Kościół katolicki, gdy na II Soborze Watykańskim w roku 1963 podjął dyskusję teologiczną o charyzmatach. Uznano wtedy, że Duch Święty prowadzi i uświęca Kościół nie tylko przez sakramenty i posługi, ale również udzielając wiernym szczególnych, szeroko rozpowszechnionych łask, czyli charyzmatów, w celu odnowy i rozbudowy Kościoła. Zapis ten znalazł się w Konstytucji Dogmatycznej o Kościele Lumen Gentium.

Pierwsze poświadczone publiczne doświadczenie wylania Ducha Świętego miało miejsce w lutym 1967r. w Stanach Zjednoczonych. Podczas spotkania studentów i pracowników Uniwersytetu Duquesne, gdzie rozważano Pismo Święte i wspólnie się modlono, pierwsi katolicy przeżyli chrzest w Duchu Świętym i modlitwę w językach. W następnych latach ruch szybko rozprzestrzenił się po całym świecie. Ruch charyzmatyczny jest akceptowany przez Kościół katolicki.

 

Bez listy członków i jednego założyciela

Odnowa w Duchu Świętym w Kościele katolickim, zwana także Katolicką Odnową Charyzmatyczną, nie jest jednolitym ruchem o zasięgu światowym. W odróżnieniu od większości ruchów, nie ma jednego założyciela lub grupy założycieli, nie ma też listy członków.

Ruch charyzmatyczny opiera się na założeniu, że chrześcijanie - podobnie jak w Kościele pierwotnym - są obdarowywani charyzmatami, którymi służą ku zbudowaniu wspólnoty Kościoła. Odnowa w Duchu Świętym gromadzi wielu ludzi świeckich w różnym wieku i z różnych środowisk, odnajdujących dzięki niej swoje miejsce w Kościele i świecie. Osoby te tworzą grupy modlitewne, liczące od kilku do kilkuset członków. Łączy ich chrzest w Duchu Świętym, czyli modlitwa prowadząca do zanurzenia w Duchu Świętym - podstawowe doświadczenie wiary, znane pierwszym chrześcijanom.

Grupy modlitewne spotykają się co tydzień na dwu-trzygodzinnych spotkaniach, których głównym elementem jest głośna, żywa modlitwa. Mają one najczęściej strukturę otwartą, lecz pewne elementy spotkania są stałe: zaproszenie Ducha Świętego do prowadzenia spotkania, uwielbienie Boga (ten rodzaj modlitwy przeważa), słuchanie Słowa Bożego, nauczanie, osobiste świadectwo życia niektórych uczestników spotkania. Na spotkaniach modlitewnych ujawniają się charyzmaty. Grupy modlitewne prowadzone są najczęściej wspólnie przez duszpasterza i zespół świeckich animatorów z liderem na czele. Spotkania odbywają się zwykle przy parafiach.

DSC_0586 (2).JPG

 

Charyzmaty - co to takiego?

Słowo charyzmat, zgodnie z greckim źródłosłowem (chárisma, -atos) użytym przez św. Pawła, oznacza przychylność, łaskę.  Charyzmat to nadzwyczajny Dar Ducha Świętego udzielany jakieś osobie dla dobra wspólnoty. Mówiąc o charyzmatach w grupach Odnowy, najczęściej przywołuje się listę wymienioną przez św. Pawła w Liście do Koryntian: „Jednemu dany jest przez Ducha dar mądrości słowa, drugiemu umiejętność poznawania według tego samego Ducha, innemu jeszcze dar wiary w tymże Duchu, innemu łaska uzdrawiania w jednym Duchu, innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozpoznawanie duchów, innemu dar języków i wreszcie innemu łaska tłumaczenia języków” (1 Kor 12, 8-10).  (Źródło: http://www.odnowaoslo.pl/odnowa-w-duchu-swietym/charyzmaty/)

Obejrzyjcie film, w którym s. Tomasza Potrzebowska SCS opowiada o charyzmatach

 

Rodzaje charyzmatów

W Piśmie Świętym Nowego Testamentu mowa jest o dziewiętnastu charyzmatach, ale uważa się, że nie pełny katalog darów, jakich Duch Święty udziela wiernym.

Spośród tych, które najczęściej są doświadczane w grupach charyzmatycznych należy wymienić:

Dar języków, czyli modlitwa nazywana modlitwą serca, w której nie używa się zwykłego języka, słów, ale najczęściej sylab. To jeden z powszechnie doświadczanych darów w grupach charyzmatycznych. Na stronie Wspólnoty Logos możemy przeczytać więcej na ten temat: „Czasami, zwłaszcza w czasie modlitwy dziękczynienia czy uwielbienia, czujemy, że to, co chcemy wypowiedzieć Bogu, nie da się wyrazić słowami.  W modlitwie językami „wyłączamy” rozum kontrolujący wypowiadane przez nas słowa, stajemy się wolni przed Bogiem. Jednym z owoców jest więc radość, bo wówczas ludzkie serce zwraca się wprost do Serca Boga! Dlatego modlitwa językami nazywana jest też MODLITWĄ SERCA”. 

Dar proroctwa - podobnie jak poprzedni jest odkrywany na wspólnych spotkaniach modlitewnych. Często osoba, która otrzymała ten dar wypowiada do  grupy lub poszczególnych osób słowa Pisma Świętego. Słowa te mogą wspierać, zachęcać do nawrócenia lub podjęcia jakichś nowych wyzwań. Czasem mogą być to słowa trudne lub „niewygodne”, jednak ,,zawsze budują Kościół i jednoczą wspólnotę”.

Dar uzdrawiania, to dar modlitwy o duchowe, psychiczne i fizyczne zdrowie osoby proszącej o to Boga. Podobnie jak Pan Jezus uzdrawiał ludzi, tak samo i Duch Święty, który objawia w Kościele obecność zmartwychwstałego Chrystusa, udziela łaski uzdrowienia. Trzeba tu powiedzieć, że modlitwa wstawiennicza o uzdrowienie nie zawsze jest skuteczna. Niektórzy upatrują jej skuteczność w ścisłym związku z siłą wiary chorego.

Dar poznania, pozwala spojrzeć na daną sytuację oczami Boga, który sam pokazuje, czego pragnie dotknąć w danym człowieku. Duch Święty odkrywa przed charyzmatykiem pewną prawdę, dotyczącą jakiejś osoby. Prawda ta jest związana z duchowym uzdrowieniem. Może to być prawda o stanie jego duszy lub popełnionych grzechach. Taką umiejętność posiadał np. św. Jan Maria Vianey i św. Ojciec Pio. Może to również dotyczyć  przyczyn duchowego zniewolenia, albo stanu zdrowia fizycznego danego człowieka i Bożego planu jego uzdrowienia.

Dar rozpoznawania duchów, który pomaga rozpoznać podstępy złego ducha, odróżniać je w sposób czytelny od poruszeń pochodzących od Ducha Świętego. Polega na umiejętności zrozumienia, czy dane dzieło, dane zachowanie pochodzi od Boga, od człowieka, czy od złego ducha i czy dany plan jest zgodny z wolą Bożą, czy też nie.

 

Spoczynek w Duchu Świętym

Spoczynek w Duchu Świętym, nazywany również spoczynkiem lub zaśnięciem w Duchu Świętym, to dar, czy też doświadczenie, o którym się ostatnio częściej mówi.  Można powiedzieć, że jest to efekt spotkania naszej słabej ludzkiej natury z siłą działania Ducha Świętego, który manifestuje się  na poziomie fizycznym. Gdy przychodzi działanie łaski Bożej, nasze ciało może się dziwnie zachowywać, człowiek może poczuć się jak piórko, nogi mu się uginają i traci kontrolę nad ciałem, przewracając się. W Biblii znajdujemy sytuacje, gdy Pan Bóg dotykał niektórych ludzi i ci doświadczali szczególnych stanów ciała. M.in. Ezechiel upadał i leżał, nie mogąc się poruszyć, gdy doświadczał widzenia Pańskiego (por. Ez 3, 23-24). Podobnie padał na twarz i na ziemię prorok Daniel, podczas rozmowy z aniołem Gabrielem (por. Dn 8, 17-18); gdy przychodziło natchnienie prorockie, tracił siły i moc (por. Dn 10,8-10). Dlatego, dla niektórych, spoczynek w Duchu Świętym może być typem doświadczenia mocy Bożej. Ale ów spoczynek może być również rodzajem uzdrowienia lub jego cząstką, przez dotknięcie łaską Ducha Świętego.

Doświadczenie spoczynku w Duchu Świętym budzi jednak pewne dyskusje i wymaga krytycznego podejścia. Z pewnością nie wszystkie przypadki takich doświadczeń są wynikiem działania Ducha Świętego.

 

Obejrzyjcie filmy związane z tym tematem

 

 

 

 

Potencjalne zagrożenia

Warto zaznaczyć, że charyzmaty mogą być używane niewłaściwie, wtedy, gdy charyzmatyk nie szuka chwały Boga, lecz kieruje się pychą lub chęcią osiągnięcia własnych korzyści. Innym zagrożeniem są tzw. fałszywe charyzmaty, które nie pochodzą od Ducha Świętego, ale od złego ducha.

Jak odróżnić charyzmat prawdziwy od fałszywego?

 „O charyzmacie świadczą owoce. Jeżeli chodzi o proroctwa, to przede wszystkim nie mogą one sprzeciwiać się Pismu Świętemu, ani nauce Kościoła. Proroctwa z inspiracji Ducha Świętego nie będą skierowane przeciwko jakiejś konkretnej osobie, nie będą miały na celu poniżenia lub potępienia kogoś. “Wszystko niech służy zbudowaniu” - pisał św. Paweł (1 Kor 14,26). Będzie podejrzane proroctwo potępiające wspólnotę jako całość, albo takie, które może doprowadzić do zamieszania i podziałów we wspólnocie. Św. Paweł poucza: “Bóg bowiem nie jest Bogiem zamieszania, lecz pokoju” (1 Kor 14,33). Będzie też budziło podejrzenie proroctwo niejasne, nie wiadomo, do kogo skierowane, na które nikt we wspólnocie nie reaguje. Charyzmat poznania nie jest prawdziwy, jeśli się nie sprawdza. Charyzmat uzdrawiania nie jest prawdziwy, jeżeli w wyniku modlitwy danej osoby nie ma uzdrowień. Duże znaczenie ma też, kim jest osoba, która uważa się za charyzmatyka, czy jest religijna, czy nie jest zniewolona przez jakieś zło, czy jest psychicznie zrównoważona i czy nie miała wcześniej kontaktu z okultyzmem”.

Więcej na ten temat http://www.odnowaoslo.pl/odnowa-w-duchu-swietym/charyzmaty/zagrozenia/

 Źródło: http//www.odnowa.org./?page id=32

 

Zapraszam wkrótce do przeczytania rozmowy z Piotrem Wojtczakiem, liderem Wspólnoty Logos z Oslo