Przemienienie Pańskie

Dziś obchodzimy święto Przemienia Pańskiego. Opis wydarzenia, które dokonało się na górze Tabor pojawia się we wszystkich ewangeliach synoptycznych. To dowód na to, że miało ono wyjątkowe znaczenie. Przemiana Chrystusa - objawienie Jego boskości ludziom to jeden z kluczowych fragmentów Nowego Testamentu.

Tekst: Marta Tomczyk-Maryon

Chrystus zabrał trzech uczniów: Piotra, Jakuba i Jana na wysoką górę. Jak podaje tradycja była to święta góra Tabor. I tam „przemienił się wobec nich”. „Jego odzienie stało się lśniąco białe tak, jak żaden wytwórca sukna na ziemi wybielić nie zdoła. I ukazał się im Eliasz z Mojżeszem, którzy rozmawiali z Jezusem” (Mk 9, 2-3).

Jak reagują uczniowie? Prawdę powiedziawszy mówią głupstwa i nie wiedzą, jak się zachować. To, co zobaczyli było tak niezwykłe i przerażające, że nie mieściło się w ich wyobrażeniach. Ale czy mieściłoby się w naszych?

Głos, który odezwał się z obłoku - „To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie” - jest czymś, czego nie można wytłumaczyć ludzkim rozumem.

Podczas przemienia na górze Tabor boskie wkracza do ludzkiego. Bóg pokazuje kim jest naprawdę. I choć przysłania się obłąkiem - co znamy ze Starego Testamentu - pokazuje, Kim Jest naprawdę.

Przemienienie Pańskie kryje w sobie tajemnicę. „Tabor reprezentuje wszystkie góry prowadzące nas do Boga, zgodnie z ulubioną wizją mistyków” napisał św. Jan Paweł II i podkreślił, że:  

„W Przemienieniu nie tylko kontemplujemy tajemnicę Boga, przechodząc ze światłości do światłości (por. Ps 36 [35], 10), lecz zostajemy wezwani do słuchania skierowanego do nas słowa Bożego. Ponad słowem Prawa u Mojżesza i proroctwa u Eliasza rozbrzmiewa słowo Ojca, odsyłające do głosu Syna (…). Przedstawiając «umiłowanego Syna», Ojciec wzywa, aby Go słuchać (por. Mk 9, 7)”.

„Oglądanie i słuchanie, kontemplacja i posłuszeństwo stanowią więc drogi prowadzące nas na świętą górę, na której Trójca Święta objawia się w chwale Syna. «Przemienienie daje nam przedsmak chwalebnego przyjścia Chrystusa, 'który przekształci nasze ciało poniżone na podobne do swego chwalebnego ciała' (Flp 3, 21). Przypomina nam również, że 'przez wiele ucisków trzeba nam wejść do Królestwa Bożego' (Dz 14, 22)» (KKK, 556).

Jak sugeruje duchowość Kościoła Wschodniego, liturgia Przemienienia ukazuje w trzech apostołach - Piotrze, Jakubie oraz Janie - ludzką «triadę» kontemplującą Boską Trójcę. Podobnie jak trzej młodzieńcy w piecu ognistym z Księgi Daniela (3, 51-90) liturgia «błogosławi Boga Ojca Stwórcę, wysławia Słowo zstępujące im na pomoc i zmieniające ogień w rosę, i wychwala Ducha Świętego, darzącego wszystkich życiem przez wieki» (Jutrznia święta Przemienienia).

My również modlimy się do Chrystusa przemienionego słowami Kanonu św. Jana Damasceńskiego: «Uwiodłeś mnie budząc pragnienie Ciebie, o Chryste, i przemieniłeś mnie Twą Boską miłością. Spal moje grzechy w ogniu niematerialnym i zechciej napełnić mnie Twą słodyczą, abym przeżywając wielką radość, sławił Twoje objawienia».

(św. Jan Paweł II, Chwała Trójcy Świętej w Przemienieniu, Audiencja generalna. 26 kwietnia 2000).