Jak brat w wielkiej rodzinie. O. Hallvard Hole o Kapitule Prowincjalnej franciszkanów
Wielka rodzina Zakonu Braci Mniejszych. Zdjęcie pamiątkowe, XXIX Kapituła Prowincjalna, Góra Św. Anny, 23-27 kwietnia 2019. O. Hallvard Hole w pierwszym rzędzie, pierwszy z lewej.
„Osobiście dla mnie jest to znak zaufania, że współbracia z prowincji wybrali mnie do udziału w Kapitule, bo taki wybór odbywa się w tajnym glosowaniu. Jest to także pewien znak troski prowincji o naszą posługę w Norwegii i mój udział wydaje się też umacniać więzi, przywiązanie i poczucie odpowiedzialności wszystkich braci dla misji franciszkańskiej w Norwegii” - powiedział o. Hallvard Hole.
Tekst: Marta Tomczyk-Maryon Zdjęcia: Prowincja św. Jadwigii Zakonu Braci Mniejszych
23 kwietnia rozpoczęła się XXIX Kapituła Prowincjalna Prowincji św. Jadwigi Śląskiej Zakonu Braci Mniejszych w Polsce. Obrady potrwają do soboty 27 kwietnia. Jednym z uczestników jest znany wielu polskim wiernym w Norwegii o. Hallvard Hole OFM.
Kapituła Prowincjalna obraduje w klasztorze pw. Matki Bożej Anielskiej z Porcjunkluli przy domu Pielgrzyma w Górze Świętej Anny. Spotkanie zaingurowała uroczysta Msza święta w miejscowej bazylice św. Anny, której przewodniczył i homilię wygłosił J. E. ks. bp Andrzej Czaja, ordynariusz opolski, afiliowany do zakonu franciszkańskiego. Uczestniczyli w niej bracia kapłani, jak i niekapłani, którzy należą do grona ojców kapitulnych oraz zaproszeni goście i klerycy z franciszkańskiego WSD we Wrocławiu.
Witajcie! Nie bójcie się! Oznajmiajcie!
W homilii biskup Czaja odwołał się do słów Jezusa skierowanych do niewiast przybyłych do pustego grobu Zbawiciela: „Witajcie! Nie bójcie się! Oznajmiajcie!” [por. Mt 28, 9-10]. Okazują się one niezwykle aktualne w kontekście dramatycznych doniesień pojawiających się w ostatnich dniach w mediach, zwłaszcza tych dotyczących aktów terroru skierowanych przeciw chrześcijanom w Sri Lance oraz pożaru paryskiej katedry Notre Dame. Kaznodzieja wezwał zgromadzonych do mężnego wyznawania swojej wiary, w czasach, gdy perspektywa prześladowań wydaje się już być nie tak odległa, a wiele środowisk w Kościele staje się ofiarą relatywizmu i subiektywizmu ich liderów. Biskup zauważył także symboliczną wymowę spalonej świątyni, która ilustruje niebezpieczeństwo czyhające na Kościół, w którym wierni nie głoszą już Dobrej Nowiny, lecz same kamienie zaczynają oddawać chwałę Bogu [por. Łk 19, 40]. Hierarcha przestrzegł także przed budowaniem kościoła ludzkich projektów, kosztem deprecjonowania Kościoła będącego dziełem Boga. Dlatego tak ważne okazuje się ciągłe podkreślanie i przyjmowanie otwartym sercem „Ducha Świętego jako nadrzędnego podmiotu całej misji w Kościele” [KKK, art. 852]. W ten sposób człowiek może oprzeć się pokusie realizowania własnych zamysłów, a włącza się w dzieło budowania Królestwa Niebieskiego zgodnie z wolą Stwórcy. Jakkolwiek sztuka rozeznawania woli Bożej wcale nie jest prosta i wymaga wiele czasu, który powinien być wypełniony medytacją Pisma Świętego, które można nazwać prawdziwym tabernakulum Ducha Świętego.
Nowy minister prowincjonalny
Po odczytaniu listu ministra generalnego o. Michaela Perry’ego OFM oraz wysłuchaniu inauguracyjnego o. Syracha Janickiego zatytułowanego Nie był to człowiek, który się modlił, ale on sam stał się modlitwą (2Cel 95). Tożsamość franciszkańska kształtowana życiem modlitwy zgromadzenie wybrało nowego ministra prowincjalnego. Został nim - wybrany ponownie na drugą kadencję - o. Alan Tomasz Brzyski OFM (na zdj. poniżej).
Bracia Kapitulni wybrali również nowy zarząd Prowincji. Wikariuszem prowincjalnym został o. Fabian Kaltbach. Pozostali członkowie zarządu to o. Remigiusz Gruca, o. Wit Bołd, o. Witalis Stania, br. Dominik Grochla,o. Jarosław Zatoka.
Nie tyle czuję się tu jako Norweg wśród Polaków, ale jak brat w wielkiej rodzinie
Zapytałam o. Hallvarda Hole OFM, który bierze udział w Kapitule, o to jak często i po co odbywają się takie obrady?
– Kapituły Prowincjalne odbywają się co trzy lata i do najważniejszych zadań Kapituły należy wybór nowego prowincjała i zarządu. Poza tym Kapitula podejmuje refleksje nad życiem i działalnością braci w minionym trzyleciu oraz ustala postulaty i uchwały na kolejne lata, wyznaczając w ten sposób kierunek dla życia i poszczególnych agend prowincji. Odbywają się także dyskusje na zmianami prawnymi. Głębszym sensem tego przedsięwzięcia jest oczywiście wspólne wsłuchiwanie się w głos Ducha Świętego, który ma nas prowadzić. Dlatego też hasło w tym roku - "Słuchać, aby posiąść Ducha Pańskiego" - jest trafne.
– Jakie znaczenie dla ojca ma udział w Kapitule i kontakt z braćmi z innych krajów?
– Osobiście dla mnie jest to znak zaufania, że współbracia z prowincji wybrali mnie do udziału w Kapitule, bo taki wybór odbywa się w tajnym glosowaniu. Jest to także pewien znak troski prowincji o naszą posługę w Norwegii i mój udział wydaje się też umacniać więzi, przywiązanie i poczucie odpowiedzialności wszystkich braci dla misji franciszkańskiej w Norwegii.
– Jak się czuje Norweg w Polsce, wśród polskich współbraci?
– Muszę powiedzieć, że nie tyle czuję się tu jako Norweg wśród Polaków, ale jak brat w wielkiej rodzinie, bo rzeczywiście jest to charakter fundamentalny naszego Zakonu, że jesteśmy braćmi. A poza tym zdarza się nawet ze współbracia zapominają, że mają do czynienia z Norwegiem, jestem po prostu współbratem.
Dziękuję za rozmowę i życzę owocnych obrad.
Prowincja św. Jadwigi Zakonu Braci Mniejszych to jedna z pięciu istniejących w Polsce prowincji, należących do pierwszego zakonu św. Franciszka z Asyżu (OFM). Jej siedziba znajduje się w zespole klasztornym pod wezwaniem Świętego Antoniego przy Alei Jana Kasprowicza we Wrocławiu.
Geneza powstania Prowincji św. Jadwigi Zakonu Braci Mniejszych sięga roku 1902, kiedy to wikariusz generalny zakonu o. Dawid Flemming OFM wydał dekret, na mocy którego powstała Kustodia św. Jadwigi na Śląsku, samodzielna jednostka administracyjna w zakonie braci mniejszych. Stanowiły ją klasztory w Górze Św. Anny, Katowicach (Panewniki), Nysie, dwa domy w Prudniku (Las i Góra) i dwa we Wrocławiu (św. Idzi i św. Antoni), które na przełomie XIX/XX w. należały do saksońskiej Prowincji św. Krzyża, rozciągającej się na terytorium Westfalii, Nadrenii i Śląska.
Z czasem powstawały nowe wspólnoty, m.in. w Berlinie. W dniu 11 listopada 1911 minister generalny o. Pacyfik Monza OFM podniósł ją do rangi prowincji.
Po II wojnie światowej, ze względu na sytuację polityczną i zmianę granic państwowych w Europie, 2 sierpnia 1946 minister generalny o. Pacyfik Perantoni OFM obniżył status prowincji do poziomu komisariatu, rangą niższego nawet od kustodii. Z 16 klasztorów przedwojennych w jego granicach pozostało 11. Nawrót do statusu prowincji nastąpił 15 grudnia 1972 roku, mocą dekretu ministra generalnego o. Konstantyna Kosera OFM.
Obecnie Prowincja św. Jadwigi Zakonu Braci Mniejszych przekracza liczbowo dwustu braci i ma swoje wspólnoty braterskie na terenie Polski (25 wspólnot zakonnych) Niemiec, Norwegii i Włoch. Na mapie geograficznej Polski jej klasztory są głównie na Śląsku, na terenie Niemiec w Bawarii, ,a Włoszech w prowincji Ankona. W Norwegii Klasztor Franciszkanów (Høysteinane Kloster) znajduje się w Larvik.