Święto Wniebowstąpienia Pańskiego

800px-Folio_184r_-_The_Ascension.jpg

 

 

Dziś obchodzimy święto Wniebowstąpienia Pańskiego, które jest nie tylko dniem królewskiej intronizacji Jezusa, ale również zapowiedzią Jego powtórnego przyjścia. Jak pisał św. Leon I Wielki: „wyniesienie Chrystusa jest równocześnie i naszym także wyniesieniem. Dzisiaj bowiem nie tylko zostaliśmy umocnieni w posiadaniu nieba, lecz wznieśliśmy się wyżej dzięki łasce Chrystusa, niż utraciliśmy przez zazdrość szatana”.

 

 

Święto Wniebowstąpienia Pańskiego jest obchodzone w Norwegii 13 maja, natomiast w Polsce w VII niedzielę wielkanocną, która w tym roku przypada 16 maja.

 

Wyniesienie Chrystusa jest równocześnie naszym wyniesieniem

O tajemnicy Wniebowstąpienia wiele pisał św. papież Leon I Wielki (ok. 390-461): „Po błogosławionym zmartwychwstaniu Pana naszego Jezusa Chrystusa, którego wskrzesiła moc Boża dnia trzeciego, jako świątynię rozwaloną, dzisiaj najmilsi, upływa dzień czterdziesty, przeznaczony najświętszym wyrokiem dla naszego pouczenia, aby widokiem zmartwychwstałego ciała umocniła się wiara nasza... Zaiste wielka i nieopisana była przyczyna szczęścia Apostołów, kiedy widzieli, jak na oczach tłumu wstępowała natura rodzaju ludzkiego ponad wszystkie stworzenia niebieskie, bijące godnością chóry aniołów, a nawet ponad zastępy archaniołów się wznosząc i dochodząc do granic Bóstwa - bowiem Syn Boży ją sobie poślubił. Dlatego wyniesienie Chrystusa jest równocześnie i naszym także wyniesieniem: co bowiem pochodzi z Głowy, spada i na ciało. Dzisiaj bowiem nie tylko zostaliśmy umocnieni w posiadaniu nieba, lecz wznieśliśmy się wyżej dzięki łasce Chrystusa, niż utraciliśmy przez zazdrość szatana. Jak bowiem zawzięty nieprzyjaciel zrzucił nas z posiadłości niebieskich, tak nas jako braci swoich syn Boży społem po prawicy Ojca umieszcza".

  

Czterdziestego dnia  został wzięty do nieba

Ewangelie opisują, że po Zmartwychwstaniu Chrystus wielokrotnie ukazywał się swoim uczniom. Tak było do czterdziestego dnia, kiedy to „został wzięty do nieba” na Górze Oliwnej jak relacjonuje to św. Marek (16, 19). Ewangeliści są jednak oszczędni w słowach i nie rozbudowują opisów tego wydarzenia. Łukasz wyraża się lakonicznie: „Potem wyprowadził ich ku Betanii i podniósłszy ręce błogosławił ich.  A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba” (Łk 24, 50).

Marek również nie dostarcza czytelnikom zbyt wielu szczegółów: „Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga.  Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdził naukę znakami, które jej towarzyszyły” (Mk 16, 19). Mateusz w ogóle nie wspomina o tym wydarzeniu. Jan wzmiankuje w formie przepowiedni.

Miejscem wniebowstąpienia Jezusa była Góra Oliwna. Z tej góry, gdzie rozpoczęła się męka Chrystusa, wzięła początek także Jego chwała. Jezus polecił Apostołom, aby nie odchodzili z Jerozolimy, lecz by oczekiwali spełnienia obietnicy zesłania Ducha Świętego (por. Dz 1, 4-5). Po powrocie do Jerozolimy Apostołowie „trwali jednomyślnie na modlitwie razem z niewiastami, Maryją, Matką Jezusa, i braćmi Jego” (Dz 1, 14).

 Chapel_of_the_Ascension_in_Jerusalem.jpg

Dzisiaj na Górze Oliwnej znajduje się Kaplica Wniebowstąpienia, czyli romańska świątynia, która została zamieniona na meczet. Obiekt jest własnością lokalnej wspólnoty muzułmańskiej, która z okazji uroczystości udostępnia kaplicę i obejście jerozolimskim wspólnotom chrześcijańskim: prawosławnej, katolickiej i ormiańskiej.

 

Ziemia połączyła się z niebem

Wniebowstąpienie Chrystusa jest jednym z najważniejszych, ale i najbardziej tajemniczych wydarzeń opisanych w Piśmie Świętym. Jego głęboki sens często wymyka się naszemu ludzkiemu rozumieniu.

  „Chrystus stworzył bowiem w samym sobie pomost między niebem i ziemią: On jest Pośrednikiem między Bogiem i człowiekiem, między Królestwem Niebieskim i historią świata. Zjednoczeni z Nim w Jego własnym Duchu, wierni tworzą nową wspólnotę, Kościół, który ze swej natury jest widzialny i duchowy, pielgrzymujący w świecie i uczestniczący w chwale niebieskiej”

(św. Jan Paweł II, Rozważanie przed modlitwą Regina caeli, 27 maja 2001)

 

„Wniebowstąpienie mówi nam, że w Chrystusie nasze człowieczeństwo zostaje wyniesione na wysokości Boga; w ten sposób za każdym razem, gdy się modlimy, ziemia łączy się z niebem. Tak jak kadzidło, spalając się, unosi w górę dym, tak samo, gdy zanosimy do Pana ufną modlitwę w Chrystusie, przenika ona niebiosa i dociera do samego Boga - On ją przyjmuje i jej wysłuchuje”.

(Benedykt XVI, Rozważanie przed modlitwą Anioł Pański, 20 maja 2012)